مقاله”شعر در بوته‌ی نظریه(بخش سوم)”جان کوک مترجم: علی ثباتی

مقدمه ی لارنس شاید تلاشی بود در جهت آفریدن اسطوره ای امکان ساز در مورد شعر خود او، یا از منظری شکاکا

نه تر، در جهت فراهم آوردن تبلیغی مؤثر برای اشعار خود او. این [مقدمه] به هیچ شکل مشخصی با شعر وی که در کنار آزمایش گری هایی پیرامون وزن، دربردارنده ی اشکال سنتی و ابرازاتی احساسی بود، همخوانی نداشت. دعوی های سرخوشانه ی او ممکن صرفا ً نامتعارف به نظربیایند، اما چنین نیستند. بعد از آن در همین قرن، ژولیا کریستوا که واژگان  روانکاوی و زبان شناسی را به کار می گرفت، کارکردی به همین میزان قدرتنمد را برای وزن لحاظ کرد. وزن در آثار شاعران روسی ای همچون مایاکوفسکی و خلبینیکوف نمایانگر بازگشت سائق های لیبیدویی سرکوب شده به زبان بود، سویه ای از نمایش نامه ی نمادین که “قانون پدرانه” را در برابر مِیل قرار می دهد. جدیّت بلند مرتبه ی که از این قبیل دعوی ها در باره ی وزن و نیز از اظهارات بیانیه وار رساله های رو به فزون شعرشناسی برمی آمد، نقیضه سازی را به میان آورد. در “چهره باوری: یک بیانیه”، منتشرشده درسال ١٩۶١، فرانک اُهارا به وضوح از چنین بحث و فحصی به ستوه آمده بود. اُهارا ضمن ریشخند کردن بوطیقاهای منظوم و بُرون – فکنانه ی ویلیام کارلوس ویلیامز و ارسون (که حاکی از وسواس ذهنی آنها در قبال وزن بود)، از تصوری سنتی در باره ی وزن که می گوید “وزن تزئین کردن موضوع شعر است” ترجمانی در قالب یک اغوا گری همجنس بازانه به دست می دهد: “اگر می خواهید یک شروال بخرید، خواهان آن هستید که شروالتان به قدر کافی چسبان باشد تا هر کسی با شما به تخت خواب بیاید” (ص. ٣۶٨).