شعر”افسردگی” _ علی عبدالرضایی

من با سفر تا سرِ کوچه هم نرفته ام
هنوز زندانیِ همان اتاقم که دو سالی ست سالش را عوض کرده ام
تنهایی می کنم ولی تنها نیستم
مادرم هنوز به خوابم می آید که خواب های مرا ببیند
و خانه ای که ولش کردم
هر وقت دلش می گیرد
سرِ مستأجرم خراب می شود که برگردم

گناه من جز من همه آدم بودند بود
جانم را به در برده ام
تا به مادرم پدرم دوستانم که آدمند همه یکجا خیانت کنم

البته آدم آزار نیستم فقط هستم
روز از پیِ روز از دست می دهم
دارم دوباره آدم را تلف می کنم
نیازِ مبرم به یک شاعرِ کافی دارم
که به طرزِ فجیعی در خیالم آزادی کند
گرچه افسردگی با من دراز کشید و صورتم دراز شد
ولی درازم نکرده اند
هنوز علی عبدالرضایی تر از وقتی هستم که علی عبدالرضایی بودم
فقط نمی دانم از کجای نمی دانم آغاز و با یک نمی دانمِ بعدی آغاز و باز… بعد…
از کجا بدانم که بعدی کجاست؟
همیشه می خواستم اگر جایی هست کجا باشم نشد!

دلفین های پیری که با ساحل لاس میزنند وقت مرگ گرفته اند که آدم های آخرِ عمری
در پارک های ته دنیا با خیالِ راحت پارک کنند
دریا هم که بی رحمیِ دلپذیریست
فقط تخته پاره ها را به ساحل می دهد که به ساحل ندهد
همه درحالِ خودکشی های منحصر به خودی آرام آرام می کنند که من زندگی نکنم
چه کنم!
آموزگارِ بزرگ هم جز گفت و گُهی که با هم می کردیم نمی خورد
هنوز همان غلط املاییِ همین کودک درحالِ مشقم که بد تلفظ شد
پاکش نمی کنند و خطش نمی زنند که خط ندهم
اگر بخواهم مشهد با دو باسنِ زرینش رضا کنان می آید که با من کنار بیاید
اصفهان که زیباترین یهودیِ راه گم کرده ی من است
سوارِ زاینده رودش شده از من آب میخورد که سن را برای همیشه از رو ببرد
الکی حافظ حافظ می کنند برخی
شیراز هم که تاریک مویی لاغر مردنی ست
همیشه عاشقِ من بود
عاشقِ من است
مرا می خواهد
باور نمی کنید سری به اهواز بزنید
و رد گریه های مازندران را در آبادان بگیرید
که این سطرها را خالی کرد خالی بست!

لب تر کردنی دارد این پیک کاکو! نوشِ جان!
کیف دارد این لبهایی که میخوری
مواظب باش شکم در نیاوری
لای این کلمات جآآآن! گم کرده ام
هرچه دنبالش میگردم
جان نمی گیرم
یکجا نمی میرم
حیف که در آب های خلیج فقط عربها آب تنی می کنند

و الاّ دریای خوشمزه ی خزر اگر می توانست سوار طیاره شود
قطعن وسط پاریس پیاده میشد که درهم شنا کُنان قورباغه برگردیم

دیشب
رودخانه ای آمده بود به اتاقم
با درخت رنجوری بر کرانه هاش که می خواست سیب های درشتش را فقط من بچینم
اشتها نداشتم
چقدر حیف شد
عجب لنگرود تنهایی شده بود