شعر “من از زمین می‌ترسم” _ علی عبدالرضایی

ﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﻫﺎ
ﻧﻪ ﭘﺎﺱ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ
ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﯽﺗﻮﭖ ﺑﯽﺯﻣﯿﻦ
ﺧﺮﺍﻓﻪ ﺧﺮﺍﻓﻪ ﺧﺮﺍﻓﻪﺳﺖ
ﻧﻤﯽﺯﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﯿﺎﺭﻩ ﻫﯿﭻ ﺩﺯﺩ
ﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪی ﻣﺎ
ﻧﻪ ﺷﻠﯿﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺳﺘﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺋﯿﻨﮓ ﻟﻌﻨﺘﯽ
ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽرود
ﺍﺑﺮﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ
ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ
ﻧﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻟﺒﺮﺯ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﻬﻤﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ
ﻧﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩِ ﺍﺑﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻗﻠﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺻﺒﺮ ﺍﯾﻮﺏ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ
ﺁﻏﻮﺵ ِ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﺁﻗﺎﯼ ﺗﻔﻨﮓ !
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﻼﻡ ﻧﻤﯽﺩﻫﺪ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺖ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭﯼ ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ
ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ!؟
ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ ﭘﺎﯾﯿﻦ
ﮐﻪ ﻃﯿﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮﻭﺩ؟
ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺘﺮﯼ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯه‌هاﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﮔﻞ ﺑﺰﻧﯽ ؟
ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯼﻭﺭﯼﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪﯼ ﺟﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﮐﺮﺩ
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺟﺰ ﺑﺮ ﺩﺭ ِ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭﺑﺪﺭﯼﻫﺎ ﻧﻤﯽﭼﺮﺧﺪ
ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻤ‌‌ها ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩﺍﻡ
ﻣﺜﻞ ﺛﺎﻧﯿﻪﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺗﻒ ﻣﯽﮐﺮﺩ
ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ چادرﭘﻮﺵ ﺭﺍه هایی ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﯽ ﻣﯽﺷﺪ
ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺪﺭﺳﻪﻫﺎﯼ ﻫﻔﺖ ﮐﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﻣﯽﺭﻓﺖ
ﮐﻨﺎﺭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﺎﻫﯽ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﺎﺵ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ِ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ …
ﺩﺭﺍﺯ ﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ
ﻭ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ِ ﺁﻥ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﻧﻪ !
ﺣﺘﯽ ﺳﻼﻡ ﻧﻪ
ﮐﺎﺵ ﮐﻼﻫﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﯽﺩﺍﺷﺖ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺳﺎل‌ها ﮐﻪ ﺭﻓﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ
ﺑﯽ ﻣﺰﻩﯼ ﮐﻠﯿﺪ
ﺳﻼﻣﯽ ﺩﺭ ﻗﻔﻞ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﻢ
ﻭ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ !
ﮐﻪ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ
ﺑﮕﻮ ﺑﺮﻭﯾﻢ !
ﮐﻪ ‏« ﺑﮏ ‏» ﻫﺎﯼ ﺯﺧﻤﯽ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﺎﻥ …
ﺁﺧﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺭﯾﺸﻪﻫﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﺪ
ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﯾﺴﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ
ﻧﻪ ! ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﯾﻨ‌‌‌‌‌‌‌‌ﻬﻤﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﺮگ‌هایش ﻧﻤﯽ‌ﺭﻭﺩ
ﺑﯿﺎ ﺑﺮﻭﯾﻢ ! ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ