شعر "چماق" _اسماعیل ارم

چشم   چمدان من است

چه مى ­داند

که تو را می‌برد

بى آن­که رفته باشى

 بی آن­که مجال کنم 

جا داده‌ام جوانی‌ات در تبعید

که پا از گلیم درازتر نکنی

برنگردى

و ماندن‌ات را لندن گرو بگیرد

چشم    چماق ماندن است

چه مى­ داند!

‌