بار اولی که گریه کردم مادرم گفت قوی باش! مرد که گریه نمی­کند! و من رفته رفته ضعیف­تر شدم چون دیگر نمی­توانستم گریه کنم. گریه و خنده مثل شب و روز، شبانه روزی­اند، اخراج هر کدام از صفحه­ی صورت، ماهیتِ آن دیگری را تغییر می­دهد. حالا دیگر فقط گریه سینمای غم نیست بلکه خنده­ی آدم­ها نیز مخفیگاهِ گریه­ست. آن­هایی که برای شادی دنبال بهانه می­گردند شاد نیستند بلکه اندوهی آدم کش گریبان­شان را گرفته می خواهند برای لحظه­ای هم که شده از دستش فرار کنند. آدم­هایی که لبخندی روی چهره شان نقاشی کرده­اند