شعری از “مصطفا صمدی”

تَنگ است تُنگ
و دریا که در خانه ریخت
روی میزی نشست خوشمزه
که اشک بریزد آکواریوم
روی دست‌ها
این قلاب‌های طولانی
و دندان‌ها
که تیز شده‌اند مثل نهنگ
وقتی که می‌افتد به جان ساحل
تا خودکشی کند کلمه
مأمن هیچ کسی نیست در
یا
که جز هلاک نمی‌کند
غرق می‌شویم
ماهی در آب
و ما در خشکی
پس نهنگ
این تلاش ستودنی
به ساحل می‌زند برای چی؟