«چند شاعری در چند صدایی» از سری سخنرانی های علی عبدالرضایی را در یوتیوب دنبال کنید

یک جاى مخفى در سیاست، فرهنگ، على­ الخصوص در ادبیات فارسى هست که باید لو برود؛ حسادت آن­جا سازماندهى مى ­شود، دروغ، ریا، زیرآبزنى، غرورِ بی­جا و بلاهت آن­جا!

هنوز "من" تنها عنصرِ غایب در ادبیات فارسى­ ست. داخل و خارج، پیر و جوان هم ندارد؛ همه پشتِ یک نقاب که اسمش"ما"ست مخفى شده­ اند. ایرانى بدتر از افغانستانى، تاجیک گُه ­تر از این هر دو! همه هم دارند فقط نِق مى­ زنند، کسى کارى نمى­ کند. دیگر گَپى بین نویسنده و مخاطب نیست؛ هر دو نمى­ خوانند و استادند نخوانده اعلامِ نظر کنند در یک جمله! به این جمله­ ى نفله چند گزاره­ ى مترادفِ دیگر افزوده در فیسبوک­شان استاتوس کرده اسمش را هم مى­ گذارند مسئولیت روشنفکرى! بهانه­ شان هم این است که مخاطب امروزى فست فودى شده! با این­ همه حتى حال ندارند یک تکه سوسیس در مغزشان سرخ کنند! مشتى گدا و گرسنه­ اند که از دم لاغرو شده­ اند. فیلم بدتر از داستان، داستان آبکى­ تر از شعر و ... شعور را دربست اجاره داده­ اند.