موزیک متنی_پویان فرمانبر

موسیقیِ شعر، شاملِ عناصری است که در ارتباط بین کلمات و واج‌ها نهفته‌اند و جنبه‌ی موسیقیایی دارند.
موسیقیِ شعر، شامل چهار قسمت است:
موسیقی بیرونی (عروض)، موسیقی کناری (قافیه و ردیف، موسیقی درونی (جناس، سجع، هم‌خوانی مصوت‌ها و صامت¬ها و …) و موسیقیِ معنوی (تضاد، پارادوکس، مراعات نظیر و …). معمولن شعرِ سپید با موسیقی درونی و معنوی ( یا با موسیقی کناری) بیشتر سر و کار دارد؛ مثلن واج آراییِ سطرِ “مرداب و مرگ و زمان” یا قافیه‌ی میانیِ “تحت و تخت” و همچنین اجرا و چینش صامت‌ها و مصوت‌ها مربوط به موسیقیِ درونیِ اثر است.
تضادِ “شب و روز” یا تناقضِ “دریا در لیوان” یا تناسباتِ خیالی و … عضوِ موسیقیِ معنویِ اثر است. اما نکته‌ی مهمی که همیشه در این بحث اهمیت دارد، چراییِ استعمالِ موسیقیِ شعر است.