کارگاه شعر 10 ، علی عبدالرضایی را در آپارات دنبال کنید
تصویر در شعر، مولفه‌اى‌ست که شاعر از طریق آن، شعرش را ملموس و مخاطب را وارد جهان درونی شعر می‌کند. به‌طور کلی دو نوع تصویر در شعر وجود دارد: تصویر عینی یا ابژکتیو و تصویر ذهنی یا سوبژکتیو.
تصویر عینی یعنی شاعر، المان‌هایی را که در جهان واقعی نمود دارند یا مى‌توانند نمود داشته باشند، کشف و آن‌ها را در متن به نمایش بگذارد. شعرهای تصویری یا عینی، حرف اضافی نمی‌زنند و در آن‌ها خبری از پند و نصیحت نیست و نمی‌خواهند در قالب مفاهیم متافیزیکی و الهی، انسان‌ها را رام کنند. در نتیجه، نهایت یک شعر عینی، نمایش سینمای متنی‌ست. تصویر عینی ارتباط مستقیمی با تخیل دارد به این شکل که ابتدا یک اتفاق یا حادثه، یکی از حواس پنج‌گانه شاعر را تحت تأثیر قرار می‌دهد که همین باعث نویسش شعر می‌شود. سپس شاعر با توجه به خلاقیتى که دارد، آن تاثیر را مثل یک کارگردان، پلان به پلان پیش برده و تخیل را وارد متن می‌کند. یعنی در هر سطر، پاره تصویر یا خیالی را نشان می‌دهد که برآیند آن‌ها، تخیل خواننده را برمی‌انگیزند.