سمینارهای کالجی”شعر آنارشیستی”_پویان فرمانبر

کسی که ماهیت زمان را در جهان شناخته باشد، همواره پیِ تازگی‌ست زیرا به‌خوبی می‌داند که معنا در تازگی خلق می‌شود و زندگی ارزش انجام امور تکراری را ندارد. درواقع زمان به ‌سرعت می‌گذرد و قاتلِ واقعی آدمی، خود اوست. آیا در این برهه کوتاه زندگی نباید پی تازگی گشت؟ لااقل نباید راجع به آن دانست؟
آنارشیسم نوعی تفکر سرور ستیز و فرد آنارشیست نیز خواهان سرزمینی بدون رهبر است!
آری! تقریبن غیرممکن است اما فرهنگِ همچین نگاهی به سمت آوانگاردیسم نیست؟ و تازگی را برنمی‌تابد؟ اساسن برای خلق معنای تازه و رسیدن به نیهیلیسم خلاق، ابتدا باید زیرساخت‌ها را بررسی کرد؛ به ‌عنوان ‌مثال زیرساخت فردی مذهبی، اطاعت کردن(از قدرت‌های موهوم و به ‌اصطلاح آسمانی) و محافظه‌کارانه رفتار کردن است؛ چنین زیرساختی طبعن نمی‌تواند پیِ تازگی باشد زیرا خطر نمی‌کند؛ همواره خواهان حفظ کردن موقعیت و مکان فعلی‌اش است و‌ تنها برای رضایتِ قدرتی موهوم می‌نویسد.