بازی زبانی تکنیک بسیار مهمی در سرایش است که حتا در گذشته و در سبک هندی نیز کاربرد داشته است. بازی زبانی، شعر را در زبان خودش تعریف می‌کند. اصولن مباحثی که این روزها علیه بازی زبانی طرح مى‌شود، یک عقب‌گرد بزرگ است و هدف اصلی شعر یعنی زبان‌محورى را از یاد برده است. کار شاعر بزرگ این است که زبان لوگو و محاوره را از مردم روزگار خود بگیرد، در آن دست ببرد، شفافش کند و در وجه و هیئت بهتری مجددن به مردم ارائه دهد. بنابراین شعر دو دهه‌ی اخیر در حقیقت شعرِ منهای زبان محسوب می‌شود، منظورم این نیست که زبان در این شعرها نقش ندارد که این غیرممکن است، مى‌خواهم بگویم که زبان در شعر این سال‌ها تنها وسیله‌ی بیان است و دیگر تمرکزى روی آن و کارکردهایش در متن وجود ندارد.
- شعر « پایتخت»_بهار توکلی
- داستان «یک قتل ساده» _آرش ذوالقدری
- ازدواج تو لازم بود _ علی عبدالرضایی
- « طی دو روز گذشته بر کالج چه گذشت!»
- صفت، شعر را بیصفت می‌کند _ علی عبدالرضایی
- انتشار مجموعه شعر « لیلاو» _ علی عبدالرضایی
- متنی از کتاب دیل گپ _ علی عبدالرضایی
- شعری از ناظم حکمت
- نقد شعر «گود» -زهرا هاشمی
- داستان «وقتی آتش خاموش می شود» _هاروکی موراکامی