امر نو و آوانگاردیسم_علی عبدالرضایی

در ادبیات فارسی، «نیما» شاعری آوانگارد است، چرا که وزن و قافیه را از شعر گرفته و  قاعده ترازویی وزن را از آن خارج کرد. اما نگاه و معنای کلاسیک همچنان در اغلب آثار او نقش دارند، به جز اشعاری مانند «قایق» که حسی‌‌اند و مانند نقاشی‌های ونگوک، فضایی اکسپرسیونیست و حس‌برانگیز دارند. شاملو نیز آوانگارد قلمداد می‌شود چرا که وزن غیر ترازویی نیما را از شعر گرفته و شعر را با آهنگ درونی کلمات، نوشته ‌است. پس‌ از این‌ دو، شاعرانی مانند احمدرضا احمدی، بیژن الهی و بیژن جلالی، با عنوان شاعران ‌موج‌نو به تالیف اشعار منثور پرداختند. تمام شاعرانی که با عنوان آوانگارد شناخته شده‌اند، اغلب به تغییر ظاهر و صورت اشعار می‌پردازند. برای مثال در سبک هندی که در تقابل با سبک خراسانی قرار دارد، نوع بازی و اتفاق‌های زبانی و نوع تصویر‌پردازی، همه در صورت اتفاق می‌افتند، حال آن‌که اساسن، آوانگاردیسم شعری در غرب، در سیرت و معنا اتفاق می‌افتد. درحالت کلی دو نوع حرکت «درونی» و «بیرونی» وجود دارد، حرکت درونی همان میل به مدرنیزم و میل به پیشرف در درون و تفکر است، همان حرکتی که در جهان غرب شاهد آن هستیم.