اثری از‫ “ساموئل بکت” ترجمه نیما فرح بخش

بی این جهان چه خواهم کرد؟

بی رغبتی به دانستن، بی صورتی برای بازشناختن،

در ‌جایی که بودن به جز لحظه‌یی نمی‌پاید، جایی که لحظه درآن

نادانی‌یش از سرکردن با فقدانِ این موج را

به خلأ سرریز می‌کند، ‌جایی که بدن و سایه در آن

عاقبت با هم غرق می‌شوند

بی این سکوت چه خواهم کرد؟ ‌جایی که  می‌میرند در آن زمزمه‌ها،

دم‌زدن‌ها، دیوانه‌گی‌های رو به سوی یاری، رو به سوی عشق،

بی این آسمانِ فرازنده‌ی

بر فرازش شنِ شکسته