سمینارهای کالجی”پدیدارشناسی، نقد معطوف به خواننده”_محمد مروج

پدیدارشناسی یا فنومولوژی علم و روش مطالعه‌ی پدیدارهای عینی بدون قضاوت و پیش‌داوری‌ست. در واقع یک پدیدارشناس باید بی‌طرف باشد و در بررسی‌های خود، متافیزیک و ماوراء و سنت‌های پیشین را وارد نکند و فقط به ذات و ماهیت آن چیز بپردازد. از این نظر پدیدارشناس و منتقد حرفه‌ای، عمل‌کردی مشابه هم دارند چون یک منتقد درباره‌ی یک اثر ادبی مثلن شعر نظر غایی نمی‌دهد، بلکه اجزای آن‌ را شکسته و تشریح می‌کند.
فیلسوفان و نظریه‌پردازانِ بسیاری در این زمینه کار کرده‌اند؛ از «هگل و کانت» گرفته تا «هایدگر و‌ گادامر» اما چون «ادموند هوسرل» فیلسوف آلمانی بیش‌تر عمر خود را به تحقیق و پژوهش در این رابطه صرف کرد، بسیاری او را بنیان‌گذار پدیدارشناسی می‌دانند. هوسرل پدیدار را آن نوع از شناخت و معرفت می‌خواند که حاصل ترکیب دو محدوده‌ی عینیت و ذهنیت باشد و می‌گوید پدیدار، واقعیتی‌ست که در حیطه‌ی شناخت انسان قرار دارد و حامل نیت و معنا، فارغ از انتزاعات ذهنی‌ست. اگر بتوانیم یک موضوع یا ابژه را آن‌گونه که خود را می‌نمایاند، به‌دور از مفاهیم و قالب‌های پیشین درک کنیم، در آن صورت است که از پدیدارشناسی استفاده کرده‌ایم، مانند بررسی پدیده‌های هم‌جنس‌گرایی یا قتل!