مقاله”مدرنیسم، اسطوره و سرمایه‌داری انحصاری”_تری ایگلتون

تولد زبان در مقام موضوع مستقل تحقیق و مطالعه در اوایل شکل‌گیری زبان‌شناسی تاریخی در اروپا، آگاهی از واقعیتی هراس‌انگیز را به ارمغان آورد، و آن اینکه ما بر اساس قوانینی سخن می‌گوییم که هنگام ادای پاره‌گفتارها(utterance) بنا به تعریف نمی‌توانند در آگاهی ما حاضر باشند. آن لحظه وجدآمیزی که سرآخر بر زبان چون ابژه‌ای مسلط می‌شویم درعین‌حال لحظه‌ای نومیدکننده است زیرا سوژگی خود را از کف می‌دهیم و ناگزیر بر این نکته صحه می‌گذاریم که زباندر عمل همیشه از چنگ‌مان خواهد گریخت. شاید بگویید این لحظه مصادف است با اولین گشایش نظری ناخودآگاه. زبان فی‌حد‌ذاته بدل به نظامی کاملاً نهفته و بالقوه (virtual) می‌شود که ناظر به امکاناتی صوری است، نظامی که در قلمرویی غیر از گفتار هرروزه‌مان جای دارد و شرط امکان همه بازنمودهای ماست بی‌آنکه خود در آن عرصه قابل بازنمایی باشد. یا دست‌کم می‌توان گفت، در آنجا قابل بازنمایی است، اما فقط از طریق قسمی بندبازی جدید و محیرالعقول به‌نام خصلت انعکاسی (reflexivity). بورژوازی در دوران گردن‌فرازی‌اش، در دوران ایدئالیسم آلمانی و انقلاب فرانسه، ایمان داشت که مردان و زنان به‌راستی می‌توانند در فضایی خالی به خود تکیه کنند و در لحظه‌ای سرگیجه‌آور افق بیرونی یا ساختار درونی وجود خود را درک کنند و به چنگ آورند. با این‌همه، پریدن از بازنمودها یا تصورات به شروط بنیادی امکان تصورات‌مان خود به معنای صحه گذاشتن بر وجود قسمی لغزش یا مغاک مهلک میان این دو عرصه است، این یعنی ابنای بشر را از خود بیگانه کنیم، آن‌هم زمانی‌که تلاش می‌کنیم آن‌ها را در به چنگ آوردن حقیقتی استعلایی یاری کنیم. به یمن این خصلت انعکاسی، می‌توانیم عوامل موجب و ناخودآگاه تجربه سوبژکتیو، یعنی آنچه آن تجربه را در وهله اول ممکن ساخت، کشف کنیم؛ اما این عوامل موجب مانند خطوط مرزی یک میدان سرشار از ابهام‌اند، یعنی همزمان هم بخشی از این میدان‌اند و هم نیستند.