شعری از اسماعیل ارم

چشم   چمدان من است
چه مى‌داند
که تو را می‌برد
بى آنکه رفته باشى
 بی آنکه مجال کنم  
جا داده‌ام جوانی‌ات در تبعید
که پا از گلیم درازتر نکنی 
برنگردى
و ماندن‌ات را لندن گرو بگیرد
چشم    چماق ماندن است
چه مى‌داند!