داستانک "پارتنر" – علی عبدالرضایی

اگر مى دانست که مرگ فقط تنهاترش مى کند هرگز خودش را نمى کشت.
ازم مى ترسید، مى گفت هر که بهت نزدیک شده حالا فقط خاکسترش مانده باقى. دوست داشت امتحانم کند اما نمى خواست بسوزد.
گفتم نترس! بیا جلو! سینه هات را بِهم بچسبان، سفت بغلم کن! من آنقدر هم که فکر مى کنند سرد نیستم.
کاش همانقدر که در درون مى سوختم بیرونم نشان مى داد. کاش اینقدر عصبى و بداخلاق نبودم، مثل بهار بودم، گل مى دادم بى دلیل بى منّت، و در هوا پخش مى شدم مثل عشق.
تبعید مثل گور است، دفن مى شوى در حالى که زندگى مى کنى. باید یاد بگیرم به یکى مهربانى کنم، بعد به یکى مهربانى کنم، باز هم به یکى مهربانى کنم، هیچ چیزِ این زندگى، جز این نمى ارزد.
اگر مى دانست که من فقط تنهاترش مى کنم هرگز عاشقم نمى شد. ازم مى ترسید ولى آمد جلو، سه هفته در آغوشم داغ شد، آنقدر داغ که دیگر چیزى از او نمانده بود باقى،
نباید پرش مى دادم، از وقتى که رفته بیشتر براش کادو مى خرم، هنوز یادم مى رود که دیگر نیست، این تى شرت را پریروز براش خریدم،
آن کیف چرمى را نمى دانم کى، از وقتى که رفته بیشتر هزینه مى کنم.
دیگر وقت خالى ندارم، همه جاى من و این خانه در اشغالِ اوست. امشب باز رفتم به همان رستورانى که با هم مى رفتیم.
باز آن روبرو نشسته بود و هى برام لقمه مى گرفت و هر بار انگشتهاى باریکش بینِ دندان هام گیر مى کرد. بشقابم که خالى شد، بیست پوند گذاشتم سرِ میز و زدم بیرون.
وقتى رسیدم خانه، تنهایى باز صدام زد، و تازه یادم آمد که باید ده پوند مى دادم ….

از مجموعه داستان “شرمگاه”