"پانتومیم"شعری از کتاب تازه منتشر شده علی عبدالرضایی

پانتومیم

دریا دهانی دارد پُر

حتی اگر تف کند

یک کاره غرق می شویم

و این بادِ موسمی

که با صدای صحرا می آید

جز اینکه روزها را جابجا کند

کاری نمی تواند بکند

سردیم و داریم

مثل دو مرغابی به تنهائیِ هم نوک می زنیم

که لک لکی از آسمان غروب

مثل پاهای لخت زن رد می شود

مرد میزند محکم توی گوش او

ناراحت نباش عزیزم

احتمالن این اطراف

یکی دارد فیلم می گیرد

زن چرخ می خورد

پای راستش بر ماسه میلغزد

و می افتد

نگران نباش

فقط کمی صورتش ماتیکی شده

و ماشینی که دارد در ماسه چرخ می کارد

ردِّ سیاهی روی گردنش می گذارد

حتی نمی گذارد داد بزند

چه پانتومیمِ دل انگیزی

چرا اشک میریزی؟