چندی پیش با شعری برخورد کردم که شاعر از کلمه‌ی "موتَر" در شعرش استفاده کرده بود؛ "موتَر" معادل خودروست که در افغانستان و در گویش دری و گویش هزارگی از آن استفاده می‌شود.

در صحبت با شاعر و این‌که چرا از "خودرو" که واژه‌ای پارسی‌ست استفاده نکرده، دلیلش را استفاده واژه "موتَر" در کابل عنوان و توجیه کرد که به این وسیله در شعرش بومی‌گرایی می‌کند!

در این‌جا به نکته‌ای اشاره می‌کنم که مسئله و جدال بر سر این نیست که چرا امروزه فارسی تهران معیار است و دری و یا هزارگی نسبت به آن گویش محسوب می‌شوند (در گذشته و در دوره‌ای، دری که طبق نظری زبان درباری بوده است، معیار و سایرین گویش قلمداد می‌شدند) بلکه در رویکرد و نگاهی زبانی به توجه داشتن به واژگان بیگانه در زبان پارسی و هر گویشی از آن اشاره می‌شود.